Czarna warknęła.
-No, dalej, wyjdź, jeśli masz odwagę.- Była w pełni gotowa do walki. Jeśli reszta nie ucieknie, może nawet powalą niedźwiedzia...
//Z wysokiej trawy wypadł dość duży niedźwiedź ze szramą na pysku. Bestia popatrzyła na gromadę wzrokiem mordercy, po czym ryknęła.
W czasie walki nie możecie zadawać ciosów. Piszcie, że "spróbował ugryźć", "spróbował poddusić", a nie "ugryzł" "poddusił". O tym, czy wam się udało, zadecyduje los. //

Ryk obudził Gato. Kotka podskoczyła. Gdy zobaczyła niedźwiedzia, futro stanęło jej dęba. Pazury wystawione. Kicia stała jak wryta, sparaliżowana strachem. Kolejny dreszcz przerażenia przeszedł przez nią, gdy zobaczyła małe oczy bestii skierowane w jej stronę.

Zawyła z bólu. Ogarnęła ją panika, od czubków uszu do końcówki ogona. Chciała uciekać, ale rany zbyt szybko ją osłabiały. Łapy odmawiały jej posłuszeństwa. Upadła przed niedźwiedziem, bez sił.

Helios przyjął pozycję bojową. Będzie bronić przyjaciół. Rzucił się na niedźwiedzia i spróbował ugodzić go rogami w brzuch.

Mała kulka nic nie słyszała i nie widziała. Miała tylko nadzieję, że wszystko będzie dobrze. Wtuliła się w swoje futro.

-HEJ, TY PUSZYSTA KULO TŁUSZCZU!- Ryknęła Luos. Oczy wilczycy błyszczały groźnie w ciemności. Przekaz był oczywisty- "ZABIĆ". Czarna cofnęła się o kilka kroków, chcąc dobrze widzieć przeciwnika. Czekała, aż niedźwiedź odsłoni gardziel.

Siedział tak w trawie, póki nie zauważył niedźwiedzia. Podskoczył ze strachu i pobiegł za jakiś wielki głaz. Po chwili namysłu, magią podniósł mniejszy kamień i rzucił w niedźwiedzia. Sam siebie też podniósł magią, by go wściekły niedźwiedź nie zaatakował. Po kilkunastu sekundach wziął kolejny głaz i rzucił w niedźwiedzia.

Miał pilnować bezpieczeństwa. Chronić resztę. A co zrobił? Zapatrzył się w dal, nie dosłyszał ostrzeżenia wilczycy. Gwałtownie odwrócił się w kierunku źródła hałasu. Pióra i sierść na jego karku zjeżyły się, a sam Bernat z morderczym wzrokiem i na sztywnych łapach podszedł do niedźwiedzia, warcząc. Kątem oka zauważył martwą Gato. Momentalnie przestał warczeć, a w jego oczach pojawiło się coś, co przypominało przerażenie pomieszane z rozpaczą. To właśnie z nią najbardziej się związał, choć nie pokazywał tego po sobie. A teraz kotka nie żyła. Bernat poczuł prawdziwą wściekłość. Spojrzał wściekle na niedźwiedzia i rzucił się na niego, chcąc powalić go i zagryźć. Miał nadzieję, że jego łowieckie zdolności i, sam musiał przyznać, szczęście, pozwolą mu zabić zwierzę.

Helios wpadł w furię. Rzucił się na niedźwiedzia wściekle kłapiąc szczękami. Nigorich nie miał nic do stracenia.

Bernat z żądzą mordu w oczach kłapał pyskiem, usiłując zacisnąć zęby na ciele niedźwiedzia. Chciał szybko powalić zwierzę na ziemię i zabić je, lub pozwolić reszcie dokończyć dzieła. Krokodyla głowa na końcu ogona również starała się rozszarpać niedźwiedzia, zachowując się podobnie jak łeb Bernata.