Warknął pod nosem, jednak zgodził się na to, żeby pójść do lasu. Tym razem nie chciał jednak stać w obronie innych. Może lepiej będzie, jeśli usiądzie z boku i nie będzie się z nimi kontaktować? Może kiedy nie zacieśni z nimi więzi nie będzie go aż tak bolała strata któregoś z nich? Westchnął i spojrzał na Heliosa. Powoli podszedł w jego kierunku, wciąż omijając wzrokiem miejsce pochówku Gato.
-To... idziemy? - zapytał cicho.

Luos popatrzyła tylko na małą, po czym weszła pomiędzy drzewa. Zaczęła powoli iść w stronę jakiejś polanki.
//zt-> Świetlista Polanka//

Poszła za towarzyszami. Spojrzała na zasmuconego Bernata, chciała go pocieszyć lecz nie wiedziała jak. Poczłapała za innymi.
//z.t. ---> Świetlista Polana//

Odprowadziwszy innych wzrokiem okrągłych, niebieskozielonych oczu, spozierających spomiędzy traw, siedziała jeszcze chwilę na miejscu. Rozglądała się na różne strony, zapach niedźwiedziego truchła już od jakiegoś czasu siedział w jej czarnym nosku. Drażnił, ale nie był nieprzyjemny. Wstała, podkicała do padliny i wskoczywszy na grzbiet, podpełzła między gęstym futrem do karku zwierzęcia. Widniały w nim otwory po kłach niedawnych napastników. Poszerzywszy je swymi haczykowatymi pazurami, Atlana zabrała się za ucztowanie, co chwila zlizując różowym języczkiem leniwie ściekającą posokę.
Kiedy już zaspokoiła swój głód, oblizując pyszczek, obrzuciła otoczenie wzrokiem. Potem zeskoczyła z niedźwiedzia i podążyła wzdłuż rzeki.

z.t.

Naisa nie chciała być sama. Wcześniej przeszukała cały ten "obszar" i tak pozostało jej ostatnie miejsce- rzeka, której niezbyt lubiła. Wkroczyła z opuszczoną głową myśląc, że Helios umarł i został pożarty przez inne zwierzęta. Wtem jej oczom ukazał się cień- rozmazany, ponieważ wilczyca szła bez wody przez kilka godzin. Kiedy jej łapy dotknęły miękkiej tafli wody, a język dotknął orzeźwiającego napoju wzrok jej się polepszył. Odwróciła wzrok w kierunku cienia i ukazał jej się chyba najlepszy jak dotąd widok- Helios, osłabiony przez wielką ranę lecz jeszcze żywy. - Helios!!- Naisa nie mogła ulec wrażeniom. - Ty żyjesz?- Wilczyca podeszła do opiekuna i usiadła obok.

- Nie martw się. Każdy popełnia błędy. I te małe, i te duże. Może i dałeś im zapanować nad sobą, jednak po tym zdarzeniu twój organizm będzie silniejszy i będziesz bronił się przed opętaniem.- Naisa machnęła kilka razy ogonem. Nie wiedziała, co mają zrobić. Same przeprosiny nic nie dadzą, trzeba zabić tą psychopatkę. Wbrew pozorom jest jeszcze gorsza od Heliosa. - Może pójdziemy w jakieś zaciszne miejsce i zaczniemy wszystko od nowa? Tylko Ty i ja, nikt więcej.- wilczyca spojrzała pytająco na opiekuna.

Naisa spojrzała na wypowiedź Heliosa. - Za nisko się osądzasz. Nie powinno tak się robić. Hm... Widzę, że twoja rana już częściowo się zagoiła. Oby tak dalej. Kiedy zobaczyła odchodzącego Heliosa, zdziwiła się. Oby nic mu się nie stało... Podreptała za nim. Chciała być przy swoim opiekunie, który ją uratował, i w jego najcięższych chwilach. Nawet, gdyby miała zginąć będzie go wspierać. Poczłapała za nim.
//zt--> Suchy Las//