Wszystkie zwierzęta zacisnęły swoje szczęki na skórze niedźwiedzia - łącznie z głową na ogonie Fangtaila. Niedźwiedź stawał się coraz słabszy, lecz nie dawał za wygraną. Ryknął donośnie, po czym próbował strącić wrogów. Było jednak za późno. Niedźwiedź stracił wszystkie siły. Ponownie ryknął, lecz tym razem ciszej. Padł na ziemię, ciężko oddychając. Wiedział, że za niedługo jego żywot dobiegnie końca, lecz nadal się bronił. Zdołał odepchnąć tylko Heliosa, po czym skonał.

Luos miała zwężone źrenice- prawie nie było ich widać. Wilczyca uśmiechała się psychicznie pod nosem. Krew... Czarna wgryzła się mocniej w ciało niedźwiedzia. Dopiero po kilku chwilach się opamiętała. Co ja robię? Puściła szyję niedźwiedzia i warknęła z pogardą.

Naisa wychyliła głowę i powiedziała do towarzyszki: - Chodź, już po wszystkim. Mała wyszła zza kamienia i pobiegła w stronę reszty i Heliosa. Wtuliła się w jego futro, a potem spojrzała na martwe ciało Gato. Podeszła do niej i delikatnie gładziła łapą jej zielony szalik. Potem usiadła i zawyła. - Trzeba będzie ją pochować... Z oczu wilczycy spłynęła łza.

Wciąż ciężko oddychając, powoli wracała mu świadomość. Przestał bezmyślnie wpatrywać się w ciało zabitego niedźwiedzia i powoli odwrócił głowę w kierunku towarzyszy. Krew na jego pysku mogła niejednego przerazić, dlatego starł ją szybko łapą. Powoli poszedł w kierunku reszty, patrząc na ciało Gato. Usiadł w odległości kilkunastu kroków i spuścił głowę. Nie lubił pogrzebów ani pożegnań zmarłych. Po prostu patrzył w ziemię bez żadnych emocji w oczach. Nie chciał się załamywać, dlatego nie okazywał swoich uczuć, bezmyślnie skupiając wzrok na ziemi.

Naisa pomagała kopać dół Luos. W końcu po kilkudziesięciu minutach skończyły. Mała delikatnie popchnęła ciało kotki i włożyła w dół. Zaczęła zakopywać. Po kilkudziesięciu minutach pobiegła w krzaki i urwała jeden, biały kwiat. Posadziła go na grobie, a potem pazurem spróbowała "namalować" wizerunek Gato, bo oczywiście nie umiała pisać. Po skończonym dziele wpatrywała się w ziemię ze smutkiem. Po chwili namysłu rzekła: - Skoro zaatakował nas niedźwiedź, to to miejsce nie jest do końca bezpieczne. Chyba musimy iść w drogę na poszukanie lepszego miejsca. Wilczyca spojrzała na resztę i usiadła czekając na odpowiedź. Nie okazywała już emocji, lecz nadal będzie pamiętać o zmarłej kotce. Naisa zaczęła tupać ogonem i lekko machać skrzydłami.

Bernat, choć nie wyglądał na pierwszy rzut oka, najwyraźniej również przejął się stratą towarzyszki. No, ale czemu tu się dziwić? No właśnie. Chyba każdy zareagowałby w podobny sposób, prawda? Tak sądziła. Czarna odsunęła się nieco, gdy fangtail wstał z miejsca. Odprowadziła go wzrokiem, po czym spojrzała na Naisę. Nie tak jak wcześniej, lecz rzeczowo i pewna swoich słów.
- Nigdzie nie jest bezpiecznie - rzekła, odwracając głowę w stronę równiny.

Luos mruknęła coś pod nosem.
-Musimy iść. Śmierć niedźwiedzia nie zostanie niezauważona.- Czarna rozejrzała się.
-Nigdzie nie jesteśmy bezpieczni. Możemy tylko znaleźć jakieś w miarę przytulnie miejsce i modlić się, żeby niedźwiedzi nie było więcej. Z tym poszło łatwo, ale niektóre bestie są o wiele potężniejsze.

Naisa spojrzała na wszystkich. - Może pójdziemy w góry i tam znajdziemy jaskinię, która będzie wysoko i nikt nas nie znajdzie? Mała z nadzieją popatrzyła na Heliosa.

Ostatnio edytowany przez Moyo (2014-10-27 06:10:12)

- Ok, ja się zgadzam. Tylko żeby nie było strasznie. Naisa popatrzyła na Luos i machała swoim ogonem. Znowu spróbowała zacząć latać, wspinając się na pobliską skałę. Próbowała już nie myśleć o Gato. Przypomniały jej się jej słowa " Próbuj, próbuj! Na pewno ci się niedługo uda. Jeśli chcemy coś osiągnąć, musimy... musimy próbować..." Będzie je długo pamiętać. Na tę samą myśl zaraz by się rozpłakała. Chciała, aby kotka znów z nimi była, aby siedziała obok niej. Wyobrażała sobie, że Gato ciągle jest z nimi. Po chwili rozgoniła te myśli i znowu spróbowała wzbić się w powietrze. Skończyło się tylko długim skokiem.

Ostatnio edytowany przez Moyo (2014-10-27 21:01:36)

Popatrzył na waderę i wstał. Nie może tak po prostu się załamać. Popchnął lekko Naisę łapą, po czym podszedł do czerwonookiej. Nic nie robił, czekając na resztę.