Spojrzał na kocicę która skryła się w cieniu. Helios chyba wpadł w melanholijny nastrój... Nigorich położył się na boku i przytulił swój ogon.

-Sam nie wiem. Chyba nie wiem co mam ze sobą zrobić. Praktycznie was nie znam, i mam wrażenie że za szybko i za bardzo się do was przywiązałem. Zanim spotkałem te stworzenia, mój cel był zupełnie inny, a teraz...-Helios urwał w połowie i przewrócił się na drugi bok. Zdecydowanie było coś z nim nie tak. Powinien być raczej radosny, a nie... Taki.

Widząc, że wilczyca zaczęła pocieszać Heliosa, podszedł do kotki leżącej w cieniu. Usiadł koło niej. Przez chwilę nic nie mówił, gdyż nie wiedział co dokładnie powiedzieć. Po chwili jednak odezwał się.
-Wszystko w porządku?

-Zawsze możesz odejść.- Powiedziała Luos, podchodząc do wilczura.
-Nikt Cię tu nie trzyma. Jesteś tu z własnej woli. Droga wolna.- Czarna oddaliła się trochę. Położyła się pod jakimś drzewem.

-No to zostań.- Mruknęła czarna, przewracając się na plecy i patrząc w liście. Spojrzała na swoje pazury- były ostre jak brzytwa. No proszę... Wygląda na to, że naprawdę musiała dużo walczyć. I na dodatek musiała być w tym dobra.

-Wiem. Ale czy to ważne?- Podniosła się i popatrzyła na Heliosa, po czym zaczęła się gapić na liście. Były takie ładne... Luos westchnęła.
-Bo co innego mogę Ci powiedzieć? To ty sterujesz swoim życiem. Ty decydujesz.

Machnął znudzony ogonem. Spojrzał na pływające łososie w rzece.
- Nikt Cię tu nie trzyma, ale Cię też nie wygania. Nie znasz nas za dobrze, co innego, gdybyśmy byli Twoimi najlepszymi przyjaciółmi. Powiedz mi, czy wchodzisz do jakiejś jaskini bez jakiegokolwiek pytania i mówisz "Hej, jestem Helios, fajni jesteście, miałem wracać ale chyba zostanę z wami.", podczas gdy ich w ogóle nie znasz?
Mruknął cicho do Heliosa, nie odwracając łba. Włożył łapę do wody i zaczął robić fale.

Spojrzała na Fangtaila.
- Co? A, t-tak, tak... Wszystko dobrze... mruknęła. Nie czuła się dobrze ze świadomością, że zaatakowała kogoś, kogo atakować potrzeby nie było.

Lemurzyca siedzi na drzewie i przygląda się innym stworzeniom. Przy okazji ogląda barwną, a zarazem tajemniczą naturę która ją otacza.

- To tylko to, że zaatakowałam Heliosa... Ale on mi wybaczył, więc... No, chyba nie potrzebnie się martwię. Po prostu jestem nieprzyzwyczajona do... tego miejsca i tylu dziwnych stworzeń. wytłumaczyła Gato, po czym zdjęła z siebie swój szalki i podeszła do wody. Zanurzyła materiał w rzece, po czym wyjęła go i zaniosła na kamień, by wysechł. Pozdrapywała jeszcze kilka brudów, które na nim zostały i wróciła w cień.