At po jakimś czasie wędrówki odbiła od koryta rzecznego, a im bardziej się odeń oddalała, tym głębiej wchodziła w góry. Prawdę powiedziawszy taki teren był dla niej nawet wygodniejszy, toteż specjalnie wybierała największe wertepy i występy skalne. Nie oglądała się za siebie ani razu. Fakt, jeszcze niedawno chciała podążać za spotkaną grupką stworzeń, jednak rozmyśliła się. Ot tak zwyczajnie. Chciała odkryć więcej ciekawych miejsc, a skoro tamci szukali bezpiecznego schronienia, to nie ma co liczyć na przygodę w ich towarzystwie, prawda? Doszedłszy do takowego wniosku, kotka skierowała się w odwrotną stronę i oto łapy zaprowadziły ją w młode, skaliste góry.
Nagle zatrzymała się, kiedy tuż zza krawędzi skały otwarła się przed nią przepaść. Futro od razu zjeżyło się, a oczy poszerzyły. Wbijając pazury w podłoże, zaglądnęła do wnętrza rozpadliny, która małemu zwierzątku wydawała się wręcz bezdenna. Ciągnęła się przez dobry kawałek drogi, jak było widać na pierwszy rzut oka. Atlana postanowiła przespacerować się wzdłuż szczeliny, co chwila zerkała w dół. Powoli zaczynało robić się widno, najwyższa pora znaleźć jakiś zaciszny kąt...

***

Po pewnym czasie dość żmudnego i nudnego marszu krawędzią wąwozu, renea dostrzegła coś, co wyglądało całkiem obiecująco. Spomiędzy skał wystawało poskręcane, karłowate drzewko, którego gałęzie prawie całkowicie straciły już liście. Widać było, że podłoże nie jest dla rośliny odpowiednie i tylko mocna plątanina korzeni utrzymuje je na miejscu. Nie to jednak było istotne, a rzecz znajdująca się poniżej. Pomiędzy owymi korzeniami widniała ciemna rysa w skale, mogąca być tylko i wyłącznie szczeliną. Jak głęboką, to się miało dopiero okazać.
Podkicnąwszy bliżej, At weszła na pochylony pień, powoli o ostrożnie stawiając łapy. Długie pazury wbijały się w cienką korę, żłobiąc weń rowki i haracząc. Długi ogon wił się w powietrzu dla równowagi. Gdy cała znajdowała się na drzewku, odwróciła się pyszczkiem w stronę skał i trzymając mocno pień, cała zwiesiła się w dół. Na kosmatym licu kotki widniał niefrasobliwy uśmiech, nigdy nie miała lęku wysokości ani czegokolwiek w tym stylu, nawet mieszczącego się w normach. Najpierw pierwsza, po niej druga przednia łapa puściwszy pień, uchwyciła jeden z wystających korzeni. Ogon owinął się wokół drzewka, tylna pazury odhaczyły się, błyskawicznie przechodząc na skałę. Odwinąwszy swą "piątą kończynę", Atlana znikła we wnętrzu jamy. Kryjówka nie była duża, ale wystarczająca, by móc w niej przespać dzień.
***
Otworzywszy swe błękitne ślepia, dostrzegła, że na zewnątrz ponownie zapadł mrok. Chwilę jeszcze siedziała skłonna i nieruchoma niby przyczyny kociak że wzrokiem wbitym w wejście. Potem jak gdyby nigdy nic wyszła że swojej kryjówki i podążyła ścieżką przez góry.

Z.t.

Ostatnio edytowany przez Atlana (2014-11-11 21:26:03)