Czarna wstała i warknęła.
-Na Twoim miejscu oszczędzałabym siły na coś większego. Dużo tu zwierząt, myślę, że niedługo znajdziemy coś, czym wszyscy się najemy.

- Dla mnie nie trzeba zbyt wiele, mi wystarczy kilkadziesiąt owadów. Po tych słowach wzięła ze swojej łapy kilka gryzących mrówek i połknęła. Spojrzała na wszystkich towarzyszy, a potem na polanę. Zauważyła coś podejrzanego, w jednym miejscu niedaleko kilku drzew było wiele krzaków, które podejrzanie się ruszały. Schowała się w trawie i wyszeptała. - Ciii.... Chyba widzę nasz obiad...patrzcie.... Po tym wskazała łbem na chaszcze. Zaczęła pomału skradać się w tamto miejsce.

Helios przygasił kulę energii i zaczął skradać się w stronę zwierzyny. Tylko jego drgający ogon zdradzał targające im emocje. Nigorich nie mrugał, wpatrywał się w krzaki.
-Powoli...-szepnął do Naisy. Nie chciał by powtórzyła błąd.

Luos natychmiast się przygarbiła. Jej sylwetka znikała w trawie. Wilczyca syknęła coś do Heliosa.
-Ty z lewej, ja z prawej.- Szepnęła, po czym zaczęła obchodzić zwierza od prawej strony. Był to jeleń, spory osobnik. Oby tylko nikt nic nie zepsuł...

Luos podeszła już wystarczająco blisko, żeby skoczyć. Wilczyca mruknęła.
-Teraz-Szepnęła, po czym skoczyła na zwierza. Jeśli Helios zrobi to samo, powinno się udać.

Nie miał czasu odpowiadać chowance. Skoczył szybko na jelenia celując porożem w miękki brzuch. Trafił w jelenia, a jego rogi przebiły skórę i ważne narządy ofiary. Kiedy Luos trzymała byka (tak nazywa się samce jeleni), on wyszarpnął poroże i podbiegł do szyi. Zacisnął szczęki na jego gardle. Do pyska naciekła mu krew. Po chwili duszenia puścił. Z pyska ofiary ulotniła się energia. Kula między rogami Heliosa natychmiast ją przyciągnęła.

Nigorich bez słowa zaczął jeść. Nareszcie napełni żołądek. Nie jadł w końcu od kilku dni. Po chwili z szyi jelenia nie zostało prawie nic. Tylko trochę skóry i kości. Helios posłał miły uśmiech Naisie.

Naisa porwała się do jedzenia. Zaczęła wyrywać to kolejne kawałki mięsa z brzucha jelenia. Tak dawno nie jadła tego przysmaku. Przez tamten czas żywiła się głównie owadami. Kiedy większa część brzucha została opróżniona wilczyca usiadła i czekała na dalszy przebieg wydarzeń. - Chyba nie będziemy tu tak ciągle siedzieć i się nudzić, prawda? Może poszlibyśmy na spacer po zjedzeniu?

Obserwował stworzenia. Nawet nieźle im poszło, musiał przyznać. Nie był głodny, więc nie dołączył się do jedzenia, dlatego tylko siedział i obserwował. Głowa na końcu jego ogona również rozglądała się dookoła, wyczuwszy zapach krwi. Jednak nie mogła nic zrobić, gdyż była "uczepiona" właściciela ogona. Bernat mruknął, patrząc na wilki pożerające mięso.

-Sam nie wiem. Pewnie niedługo każde z nas uda się w swoją stronę.-Helios westchnął. Położył łeb na przednich łapach.