Naisa weszła za swoim opiekunem na polanę. Roiło się tutaj od robali i kąsających mrówek, które nie dawały spokoju. Wilczyca zauważyła w trawie swojego dawnego przyjaciela - żuka, którego nazwała Marcin. Od razu Wzięła go i położyła sobie na grzbiet. - O, cześć Marcin! Chodź, dzisiaj polujemy.
Rozglądnęła się i ujrzała małą sarenkę. Schowała się w gąszcz i nagle wyskoczyła goniąc zdobycz.

-Cicho bądźcie, bo spłoszycie wszystkie zwierzęta.- Syknęła cicho Luos, chowając się w wysokiej trawie w cieniu. Była prawie niewidoczna- czarne futro dość dobrze zlewało się z ciemniejszym podłożem. Wilczyca zaczęła węszyć.
Gdy tylko zobaczyła sarenkę, rzuciła się w pogoń. Co ta mała sobie myślała?!

Helios gonił za sarną. Była mała, więc łatwo było ją dogonić. Skoczył na jej grzbiet i powalił masą swojego ciała. Popatrzył na chowankę porozumiewawczo. Musi zabić pierwszą ofiarę.
-Musisz mieć plan, a nie rzucać się jak dzik.-fuknął na Nainę.

Ostatnio edytowany przez Vailins (2014-10-20 20:26:25)

Pobiegła za grupą. Gdy tylko inni byli w zasięgu wzroku, Gato zobaczyła zająca. Kicał spokojnie między trawami. Kotka skradała się cicho i bardzo powoli. Gdy zając był oddalony od niej tylko o dwie długości ogona, Gato skoczyła i ruszyła w pogoń za zdobyczą. Szybko dogoniła zwierzę i zabiła je szybkim ugryzieniem na szyi. Wzięła swoją zdobycz i podreptała do Barnata. Usiadła niedaleko niego, położyła zwierzynę i obserwowała wilki.

Wilczyca zatrzymała się dysząc. Spojrzała na goniącego sarnę "ojca". Spuściła smutnie głowę i opuściła uszy. Znowu zepsuła całą robotę. Potem już nie widziała sarny. Położyła na ziemię, o dziwo żywego jeszcze żuka i szeptem powiedziała do niego: - Widzisz, nic mi się nie udaje! Jestem do niczego! Już lepiej wolałabym żyć sama.
Z oka wilczycy spłynęła łza, chociaż nie chciała tego pokazywać innym. Schowała się w dużej trawie.

Ostatnio edytowany przez Moyo (2014-10-20 20:35:41)

Z daleko widać było smutek małej. Gato wzięła swojego zająca i podbiegła do niej. Upuściła zwierzę przed nią.
- Chcesz może...? zapytała cicho.

Patrzyła na małą z uśmiechem... który po chwili zniknął z jej pyszczka. Odwróciła się i odeszła. Gato miała to do siebie, że czasem, pod wpływem wspomnień o stracie, jaką poniosła, zamykała się w sobie, czasem na bardzo długi czas. Po krótkiej chili zniknęła w trawie.

Mea obserwuje z 1 pagórka stworzenia. Najbardziej zainteresowała ją kocica z rzucającym się w oczy szalikiem. Zagapiła się i spadła w błoto i chlusnęła na Gato i Vailins. - Przepraszam, ale nie zjadajcie mnie! - patrzy z przestrachem na zwierzęta.

-To ciebie wtedy goniłem? Głupia sprawa...-Helios uśmiechnął się przepraszająco.

Naisa spojrzała, że jej towarzystwo znowu poszło w inny kąt polany. Spojrzała na żuka i wzięła go za dwa palce łapy.
- Wiem Marcin, ty się boisz, ale wszystko będzie dobrze, teraz będziesz mógł podróżować w bardziej komfortowym miejscu!  Po tych słowach połknęła owada i pobiegła do reszty niezdarnie machając skrzydłami. Zobaczywszy lemura, który był dość podobny do niej wzrostem na jej pysku pojawił się mały uśmiech. - Miło mi cię poznać, Mea. Ja jestem Naisa.

Ostatnio edytowany przez Moyo (2014-10-21 07:08:55)