Czarna ciągle szła pod górę. Zbocze robiło się coraz bardziej strome, utrudniając chodzenie. Luos jednak nadal szła. Wadera miała zamiar dojść na sam szczyt, choćby nie wiadomo co.

//Helios//
A wilk szedł za nią. Nie wiedział po co. Po prostu czuł, że tak trzeba.
Wspinaczkę ułatwiał mu rozwinięty zmysł równowagi, oraz lwi ogon ułatwiający manewrowanie między skałami. Powarkiwał wtedy coś pod nosem, a jego oczy świeciły mocnym światłem, podobnie jak kula energii. Helios jednak to ignorował.

//Helios//

Basior nie miał zamiaru się zatrzymać, mimo że poduszki jego łap pokaleczyły już drobne odłamki skał. O nie, nie ma zamiaru okazać słabości. Nigdy więcej, po prostu nigdy. Ale czy to nie była słabość? Strach, że kiedyś nie da rady stawić czoła zagrożeniu.
Nie, a liczne blizny świadczyły raczej o jego waleczności, aniżeli słabości. Choć kto wie? Teraz mogą mu ufać tylko obłąkańcy tacy jak on.

//Helios//

Gdy poczuł że coś się wokół niego oplata, wilk wpadł w panikę, a następnie wściekłość. Zaczął się szarpać, gryźć i wściekle drapać. Jednym słowem: miotał się jak szatan.
Po chwili Kidan go puścił, ale Helios czegoś takiego nie przepuści. Nigorich odsłonił kły, i zjeżył sierść. Jego oczy zaświeciły niebezpiecznym zielonym światłem.
-Nigdy, ale to NIGDY mnie nie dotykaj!-wrzasnął, po czym rzucił się z zębami na smoka.

Czarna popatrzyła Heliosa z niedowierzaniem. Pokręciła tylko powoli głową, po czym podeszłą do smoka.
-Nic Ci nie jest?- Popatrzyła na nacięcia na łuskach.

//Helios//

Gdy smok przewrócił Heliosa, ten kłapnął szczękami, ale nic już nie robił. Nie zwracał uwagi na spojrzenia Luos, ani na zachowanie Kidana.
-Och, teraz wszyscy jesteście przeciwko mnie? Jak chcecie. Zobaczycie, co zrobiliście.-warknął, i zaczął zbiegać ze szczytu. Kilka razy się przewrócił, ale nie zwracał na to uwagi.

//zt//

-To co teraz?-Popatrzyła na smoka. Nie wiedziała, czy wspinać się na górę, czy lecieć za Heliosem, żeby powstrzymać go przed zrobieniem czegoś wyjątkowo głupiego. Czarna westchnęła.
-Schodzimy, zostajemy?- Czekała na odpowiedź smoka.

/Coranidev/

Dopiero w górach negatywne stały się zamaskowane i znów sprawia wrażenie spokojnej istoty. Spojrzał w górę, gdzie upatrzył sobie już skalną półkę na wypatrzenie kolejnego miejsca. Szybko i sprawnie zaczął się wspinać niczym kozica górska. W końcu po pewnym czasie dotarł na wybrane miejsce, które uznał za godne i popatrzył na pejzaż co rozczarował go a jedynie miejsce, które wyglądało na martwe zainteresowało go na tyle, żeby odwiedzić je jednak teraz woli pobyć tu chwilę. Zakrakał w celu sprawdzenia obecności kruków jednak był brak odzewu to ruszył głębiej w skalną półkę. Brak jakiekolwiek życia zasłużyło na plus jednak czy naprawdę jest sam nie był pewien. Znów zakrakał tym razem wyraźniej i rozkazująco i czekając na odzew doczekał się przylecenia kruka, który spojrzał na Corandev'a, a potem wzbił się na sam szczyt, a po chwili wrócił informując, że na szczycie jest kilka zwierząt, po czym odleciał. Sapnął znów rozczarowany jednak nie będzie się wpinał aż na sam szczyt. Położył się patrząc w horyzont.

Smok westchnął. I tak pewnie mu nie uwierzy.
- Z bieguna zimna, północnego- jak kto woli. Tam się urodziłem i dorastałem. Potem przybyłem tutaj.
Kidan wyciągnął się przy cieple płomieni i przez jakiś czas leżał nieruchomo. Chwilę potem zamknął oczy, ale nie spał.
- A ty?

- I pewnie ci z tym lepiej. Ja wolałbym nie pamiętać wydarzeń z przeszłości. Czasem atakują mnie znienacka, nie mogę ich wyprzeć. Sprawiają, że zamieram niezdolny do niczego.
Smok zamyślił się wpatrzony w ogień, a po chwili z płomieni zaczęły wyłaniać się różne zwierzęta- sarny, zające, niedźwiedzie, wszelkiego rodzaju ptaki i gryzonie.
Kidan uśmiechnął się nieznacznie.