Nadleciał ze wschodu i siłując się z porywistym wiatrem uważał, by nie wyrżnąć o pobliskie skały. Smoki należały do wytrzymałych stworzeń, jednak ciężko byłoby im znieść podobny wypadek. Ismodar, wymachując zamaszyście ogromnymi skrzydłami, szukał dla siebie odpowiedniego miejsca na spoczynek. Uznał, że najpewniej będzie się czuł w górach, a dokładniej w ich szczytach, gdyż do takich właśnie warunków był przyzwyczajony od zawsze. Byle skalna półka, która byłaby w stanie utrzymać jego ciężar - na chwilę obecną nie oczekiwał więcej i na pewno nie w takim środowisku. Toteż ucieszył się niezmiernie, gdy dostrzegł wejście do groty; zwrócił się w jej stronę z pewnym wysiłkiem, gdyż coraz ciężej było mu opierać się silnym podmuchom i westchnął z ulgą, kiedy nareszcie wylądował... Zachwiał się jeszcze, złożył czarne skrzydła (utrudniły mu nieco wejście) i ruszył do przodu, by w ciemnym wnętrzu stać się praktycznie niewidocznym. Z racji panującego mroku nie dostrzegł, co znajdowało się głębiej, jednak nie obchodziło go to zbytnio; był zmęczony i po prostu położył się pod ścianą, opierając łeb na łapach. Miał nadzieję, że go nigdy nie odnajdą. Odleciał za daleko.

Ostatnio edytowany przez Shebi (2014-11-16 20:49:33)

Wykręciła fikołka w powietrzu, ziemny powiew wiatru głaskał jej skrzydła. Znów fikołek i spirala, po czym miękkie lądowanie. Oparła się na skrzydłach, zwinęła długi ogon. Roześmiała się z nieznanego nikomu powodu. Przechyliła łeb, potrząsnęła nim. Rozejrzała się, był dzień. Czyli pora o której powinna zwinąć się w kłębek na jakiejś skale lub w jaskini. Nie miała ochoty. Powiew wiatru ożywiał ją, wzywał. Las... z rzadka je przemierzała, dla niej za mało miejsca, coś jednak ją wzywało. Wyciągnęła łeb, zmrużyła oczy. Zesunęła się z skały zaczęła spadać, rozłożyła skrzydła po czym znów wzniosła się ku niebu. Kierując się w stronę Lasu Świetlików gdzie w oddali widziała stary dąb.

Tayu wylądował gdzieś po drugiej stronie. Ziewnął. Tutaj chyba nikogo nie było. Chyba... Rozglądnął się. Czuł kogoś, ale go nie widział. Pewnie istota była tu niedawno, na pewno już poszła. Miał jednak nadzieję, że zaraz coś się stanie, bo jak nie, to umrze z nudów.

Tayu ryknął, czując ból. Zaczął się szarpać, jednak wiedział, że to niewiele da.
- Złaź ze mnie, psycholko! - wywrzeszczał.
Z trudem podniósł magią wilczycę, która wbiła pazury w jego ciało. Co się z nią stało? Dlaczego go tak nagle zaatakowała? Nie próbował się nawet podnieść. Sparaliżował go strach, poza tym wszystko go zaczęło boleć, ledwo mógł oddychać. Cholera, było się cieszyć tym, że nic się nie działo... Powiedział w duszy i kątem oka zerknął na czarną.

Kidan kiedy tylko zobaczył co robi Luos, rzucił się na nią i staranował barkiem. Potem obrócił ją na brzuch i wydyszał prosto w pysk:
- Nigdy nie krzywdź niewinnych istot. Nigdy. Dotarło?
Podszedł do Tayu.
- Wszystko w porządku?

Jak nie Luos, to on. Helios błyskawicznie doskoczył do Taya, i wgryzł mu się w gardło. Skutecznie uniemożliwiała mu to sierść na szyi stworka, lecz basior się nie poddawał. Z czasem go udusi.
-Wybacz... To jest... Silniejsze ode... Mnie.-wychrypiał przez zaciśnięte kły, lecz dalej dusił.

Helios mocniej zacisnął szczęki, nie reagując na zadrapanie. Miał już dość blizn. Kolejna nic nie zmieni. Sprawi tylko, że uodporni się na ból.
-Przepraszam...-powiedział Helios ledwo zrozumiale, i w tym momencie poczuł, że krtań Tayukina nieprzyjemnie zapada mu się pod zębami. Wcześniej nie zwracał uwagi na takie szczegóły. Może to i dobrze? A na ilu jeszcze osobach to sprawdzi? Nikt nie był bezpieczny w jego pobliżu. Nikt. Nawet rodzina, najbliżsi przyjaciele. Helios stał się szaleńcem i mordercą. Nigdy nie przypuszczał, że tak skończy...

//Helios//

Helios w końcu puścił. Nie, nie miał zamiaru tego dokańczać. Niech zrobi to ktoś inny. I tak Tayu umrze, ale dobije go kto inny. Nigorich zaczął pomrukiwać coś pod nosem, i położył się na ziemi, brzuchem do góry. Najwyżej od kogoś mu się oberwie, ale to nic.

Kidan nie rozumiał dlaczego chcieli zabić tamtego Muuri.
Na początku miał zamiar rzucić się na Heliosa, ale nic by to nie dało. To szaleniec.
Więc po prostu podszedł do Tayu i zabrał jego duszę tak samo jak Aktha.
Potem położył się zdala od wilków i uważnie ich obserwował.

//Helios//

Nigorich zerwał się, i podreptał za Luos. Nic innego nie miał do roboty, więc dlaczego niby ma za nią nie iść? Pfff, będzie robił co chce. Tak więc Helios raz po raz, z każdym krokiem doganiał czarną.