- Helios! Akth, możesz przynieść garść tej uleczającej rośliny? Wilczyca kątem oka patrzyła na silny krwotok z rany. Potem jej oczom ukazał się wielki, przedziwny stwór. Zmierzyła kreaturę wzrokiem i rzekła - Miło mi, Yashiro. Jam jest Naisa. Przy wypowiedzi Naisa machnęła lekko ogonem i skrzydłami, po czym wyszła spod szkieletu i wspięła się na górę kości, znowu próbując wzbić się w powietrze.

Ostatnio edytowany przez Yithis (2014-11-11 10:40:21)

Helios przyłożył łapę do rany.
-Krwawnik pomaga tylko na drobne ranki i skaleczenia. Nie na rany po walce.-warknął na nich. Naprawdę, Helios znał takie podstawy. Inaczej nie przetrwałby w puszczy. Machnął ogonem i westchnął. Na szczęście szybko się mu wszystko goi.
-Nic mi nie będzie.-czyżby szybkie gojenie się ran "podarowali" mu Uruchej? To tak jak z szaleństwem... Basior wyglądał upiornie. Wszędzie rany, i cały oblany był krwią. I to na dodatek swoją.
-Będę musiał się umyć.-stwierdził.

-Uwierz mi, że jakaś tam roślinka potrzebna mi nie jest.-warknął na panoxa. On nie potrzebuje pomocy od innych. Sam sobie poradzi! Helios wspiął się na pobliskie martwe drzewo. Czy mogą dać mu święty spokój? Czy to naprawdę takie trudne zatroszczyć się o siebie? Typowe.

Panox wywróciłby oczami, ale wyglądałoby to komicznie, bo on nie ma oczu. W zaistniałej sytuacji tylko pokręcił głową. Właściwie dlaczego się z nim zadaje? Kiedyś był inny.
Akth wskoczył na zwalone drzewo z niebywałą zwinnością i rozejrzał się po okolicy.

- Ej no, nie bądźmy tacy smutni! Może choć na chwilę się rozweselimy? Hej, zna ktoś jakieś kawały? Naisa dalej próbowała latać. Na marne. Kiedy w końcu się nauczy?! Czasami udało jej się na sekundę zamachać skrzydłami i czuć, że niby się lata, ale co chwilę spadała. Grrr...

- Ale mi się ciągle nie udaje!- Naisa popatrzyła z lekkim smutkiem i gniewem w ziemię. Lato, słońce parzyło, jednak w tym lesie nie było to odczuwalne i wilczyca czuła czasami mały wietrzyk. Lato... a potem jesień...

- Łatwo ci mówić. To nie jest takie proste.- Naisa wciąż miała energię na naukę latania. Wspięła się znowu na potężny, wysoki szkielet i rozpędziła się. Rozchyliła skrzydła, energicznie nimi machając. Lecz znowu dotknęła ziemi, wykonała tylko bardzo długi skok. Już prawie, a by wzleciała...

Czarna powoli otworzyła oczy, ziewnęła. Poczuła krew. Swoją krew. Mruknęła coś pod nosem,po czym spojrzała na ranę na łapie. Było już z nią lepiej. Huh. Luos wstała i otrzepała się, po czym wolnym krokiem zaczęła iść przez las. Szukała czegoś lub kogoś do zabicia. Była głodna. Z oddali wyczuwała delikatną woń Heliosa i reszty, ale nic więcej. Przyspieszyła, po czym usiadła obok jakiegoś drzewa. Wyryła na nim szponem jakiś napis. "Przeznaczenie". Wadera warknęła, rozdrapując napis równie szybko, jak go nabazgroliła. Zaczęła iść dalej. Wyczuła zapach zająca... Ale co robił by tu taki zwierzak? Zaczęła iść za tropem. Skradała się bardzo cicho, wręcz bezszelestnie. Gdy już zobaczyła swoją ofiarę, oblizała się, po czym ruszyła na zwierzątko. Wyskoczyła spomiędzy drzew i opadła na królika bezszelestnie, kończąc jego żywot. Zaczęła łapczywie pożerać mięso, delektując się każdym kęsem.

Wadera uniosła ubrudzony posoką pysk w górę. Jesień idzie... Czuła to w kościach. Gdy czarna zjadła już zająca, położyła się na chwilę. Cisza i spokój... Zbyt długi taki stan zazwyczaj zwiastuje apokalipsę. Luos wstała i wolnym krokiem podreptała jeszcze głębiej w las. Całkiem tu ładnie.

Podreptała za kotką. Dziwne, ale jakoś lubiła jej towarzystwo. Faktycznie, było czuć odrobinkę ciepła. W tym suchym lesie było zimniej niż zazwyczaj. Naisa co chwilę machała skrzydłami, aby stały się silniejsze.