Dreptał powoli po miękkiej trawie, między wysokimi drzewami. Dotarł w końcu nad jezioro. Podszedł do wody i zaczął ją pić. Po zgaszeniu pragnienia podszedł do wielkiego głazu i wskoczył na niego, po czym rozglądnął się. Położył głowę na przednich łapach, lecz nie zasnął. Zaczął myśleć o swoim dawnym przyjacielu. Podniósł głowę i położył się na plecach, po czym zaczął obserwować latające świetliki. Jeden przysiadł na jego przedniej łapie. Tayuki spojrzał na niego przyjaźnie, lecz ten odleciał.

Cicho biegł między drzewami, poruszając się truchtem niczym wilk. I choć mógł sprawiać wrażenie wilka, jego ogon skutecznie temu zaprzeczał. Otóż na jego końcu widać było drugą głowę, która nie wyglądała jednak jak wilcza głowa. Przypominała raczej łeb krokodyla, pozbawiony oczu, z uszami i dwoma rogami osadzonymi na czole. Całe zwierzę, jakim był Bernat było bardzo dziwne i z pewnością niejednego by przeraziło. Jednak sam Bernat był spokojnym stworzeniem i na pewno nie na myśli było mu straszenie mniejszych od siebie.
W pewnej chwili Bernat spostrzegł błyszczącą taflę jeziora. Poczuł nagle pragnienie. Zmienił kierunek biegu, powoli przechodząc do spokojnego marszu. Gdy dotarł do wody, schylił się i długim jęzorem począł chłeptać wodę, zapominając o wszystkim dookoła.

Wilczyca spróbowała wstać. Za pierwszym razem nie udało jej się. Za drugim zdołała wstać. Czarna rozejrzała się powoli- była w jakimś lesie. Nadstawiła uszu- niedaleko były jakieś inne istoty... Wyjść z krzaków, czy w nich zostać? Obcy mogli być drapieżnikami... Albo przyjaciółmi. Czerwonooka ostrożnie rozchyliła liście. Zobaczyła Bernata, zaczęła mu się przyglądać. Cóż to za stworzenie? Wilczur z... Głową krokodyla na ogonie? Chwilę później dostrzegła jakiegoś małego stworka z rogiem nosorożca na czole. Patrzył na nią. Luos zanurzyła się w liściach. Widział ją? Miała nadzieję, że nie.

Ostatnio edytowany przez Luos (2014-10-18 21:25:20)

W jednym momencie przestał pić wodę i podniósł głowę. Rozglądnął się dookoła, jednak nikogo nie zauważył. Mimo to, coś mówiło mu, że nie jest tu sam. Jego "druga głowa" tymczasem też rozglądała się dookoła, mrucząc cicho. Bernat nigdy nie zastanawiał się, czemu jest takim stworzeniem. Po prostu urodził się taki i nie wyobrażał sobie siebie wyglądającego inaczej. Poruszył uszami, wychwytując ciche dźwięki. Szelest zarośli? Ktoś na pewno musiał nimi poruszyć. Na sztywnych nogach podszedł w kierunku źródła szelestu. Zauważył niewielkie stworzenie, trzymające głowę w krzakach. Bernat cicho zatrzymał się, nie wydając z siebie żadnego dźwięku. "Druga głowa" jakby domyśliła się, że ma być cicho i również nie wydała ani pomruku. Bernat czekał na reakcję stworzenia.

Lekko warknął, widząc że stworzenie się odwróciło. Odsunął się o jeden krok, czekając na reakcję istoty. Mogło wyglądać to dość dziwnie, gdyż Bernat był sporo większy od stworzenia. Jednak wolał zachować dość bezpieczną odległość. Kto wie, czym jest żółta istota. Krokodyli łeb tymczasem również warczał, jakby chciał rzucić się na małą istotę i ją rozszarpać.

Bernat przestał warczeć i przekrzywił głowę. Krokodyla głowa wciąż warczała, dlatego zwierzę machnęło szybko ogonem, na co łeb ucichł. Fangtail ponownie spojrzał na małe stworzenie.
-A czy ktoś chce z tobą walczyć? - powiedział spokojnym głosem.

Gato szła przez zarośla. Czuła silną woń wody. Nagle zatrzymała się, a futro się jej zjeżyło. Inne zwierzęta? Kotka rozejrzała się dookoła i po chwili ruszyła dalej z pazurami na wierzchu. Gdy doszła do końca drzew, tuż przed sobą widziała wodę... i trzy inne stworzenia. Czuła, że jej czarne futro stanęło dęba, ogon machał na wszystkie strony, a uszy leżały płasko. Te stworzenia były wielkie! Gato była tak przerażona, że nagle wydała z siebie długi, głośny, niekontrolowany syk. Zamarła w bezruchu. Teraz na pewno ją zobaczą! Chciała wycofać się w zarośla, ale strach ją paraliżował.

Ostatnio edytowany przez Samanva (2014-10-19 18:26:28)

Uśmiechnął się do stworzeń przed sobą. Ciekawe co tu robią. Helios ukłonił się grzecznie.
-Witajcie leśne stworzenia. I ty mała przestraszona kotko. Wiem, że jesteś za mną.-Nigorich użył mocy aby uspokoić czarną kotkę.-Jestem Helios, Pan Martwego Słońca. Jak was zwą?-znów posłał im przyjazny uśmiech.

Widząc, że stworzenia nie są wrogo nastawione, Gato trochę się uspokoiła. Nagle poczuła jakiś dziwny dreszcz i 'kolejna porcja strachu' ją opuściła. Ciągle z nastroszonym futrem i wystawionymi pazurami wyszła z krzaków i stanęła parę kroków dalej.

-Bernat Ragnar. - odparł krótko, obserwując kota. Zastanawiał się, ile jeszcze zwierząt przyjdzie? Jak dziwne będą kolejne stworzenia?
Mruknął cicho, siadając na ziemi. Położył ogon na ziemi, ku niezadowoleniu "drugiej głowy". Jednak to Bernat rządził ciałem, nie dodatkowa głowa.