Biegł nieustannie, starając się zapomnieć o wcześniejszych zdarzeniach, o "przyjaciołach" i wspomnieniach z nimi związanych. Dotarł na Czarne Wzgórza. Może tu zazna spokoju, którego tak teraz potrzebował? Zwolnił trochę. Teraz biegł szybkim truchtem, oddychając ciężko. Jednak po chwili zatrzymał się i wzdychając głęboko, rozglądnął się dookoła. Dziwne miejsce. Całkiem inne od tych miejsc, gdzie przebywał wcześniej. W oddali widać było wysokie, ostre jak brzytwa góry. Bernat odetchnął wraz z chłodniejszym powiewem wiatru. Jednak razem ze świeżym powietrzem, fangtail poczuł coś jeszcze. Coś, co czuł już wcześniej i najwyraźniej było niedaleko. Rozglądnął się. W odległości kilkunastu metrów od niego leżały dwa jelenie. A właściwie stworzenia do nich podobne, gdyż ich pyski "świeciły" pustymi oczodołami. Sama głowa była właściwie czaszką. Bernat pamiętał te stworzenia, bo raz już je widział. Nastawił uszu i spojrzał na nie uważnie. Po chwili jednak spuścił głowę i odwrócił się. Wspomnienia przyjaciół i bólu, jaki zadał mu jeden z nich wróciły. Bernat westchnął.

Usłyszawszy gwizdnięcie, podniósł głowę i spojrzał w kierunku jego źródła. No tak, domyślał się, że takie dźwięki mogą wydawać te jelenie. Nie wiedział, jak nazywał się ich gatunek, dlatego używał po prostu określenia "jelenie". Widząc, że chciały one być same (a przynajmniej tak mu się zdawało), odezwał się do nich.
-Nie przeszkadzajcie sobie, już stąd idę.
Wolnym krokiem poszedł przed siebie i oddalił się kilka metrów, siadając pod krzakiem. Po chwili jednak położył głowę na łapach i spojrzał na niebo. Słońce już zachodziło, za niedługo nastanie noc. Ciekawe, co u nich... pomyślał, jednak szybko przerwał. Nie, nie może o nich myśleć. Postanowił to sobie i tego będzie się trzymać.

Sapnęła i wstała. Nieśpiesznie podeszłą i nachyliła się nad nim.-Co tu robisz? Sam?- Odgoniła ogonem jakieś żyjątka. Lekko marszczyła brwi w zastanowieniu, ale fangtail nie mógł tego zobaczyć.

-Hahaha, ja tak mam, ale mnie otaczają sami idioci i głupcy-Zaśmiała się i wróciła do Naru. Położyła się tak jak wcześniej.-Chodź i ciesz się samotnością, bowiem silni dają sobie rade sami, a słabi trzymają się grupy...-ułożyła uszy na boki.

Przemyślał słowa Pentony. Może i miała rację? Usiadł i zastanowił się. Po co ma do nich wracać? Najlepiej byłoby, gdyby zostawił ich i zapomniał. Gdyby stali się dla niego tylko przeszłością. Bernat podniósł głowę i spojrzał na dwa panoxy. Chyba odpowiadało im samotne życie. Ale byli razem, we dwójkę. Dotrzymywali sobie nawzajem towarzystwa. A Bernat? Bernat miał tylko siebie. No, i głowę na końcu ogona. Ale przecież nie pogada z nią, nie pośmieje się i nie wyzna jej co czuje. Został sam. Czy na pewno odpowiadało mu takie życie? Do tej pory przecież takie prowadził i nie narzekał. Dlaczego więc teraz czuł... Pustkę? Może widok Naisy i Heliosa tak go zmienił. Zobaczył, że życie w grupie jednak nie jest takie złe. Bernat westchnął i położył się. Nie będzie zadręczać się myślami o rodzinach, wilkach i Heliosie. Na to ostatnie zmrużył oczy, przypomniawszy sobie ból, jaki mu zadał. Spojrzał na chmury wlokące się leniwie po niebie. Potem odwrócił wzrok na jeleniopodobne stworzenia. Postanowił zostać tu chwilę i odpocząć. Potem wszystko jakoś się ułoży. Położył głowę na łapach i odetchnął głęboko.

Naru spogladal jakis czas na nieznajomego, czul go niego.. wlasnie co..? Moze troche wspolczucia i czegos jeszcze, nie umial tego okreslic.. lekko szturchnal towarzyszke i wstal trzepiac calym swoim cialem.. podszedl do fangtaila i polozyl sie przy nim, nie bardzo blisko, ale jednak. Szturchnal go pyskiem, jakby chcial powiedziec "nue martw sie"..

Przymknął oczy, leżąc z głowami na łapach, gdy poczuł szturchnięcie. Odwrócił łeb i lekko uśmiechnął się do jeleniopodobnych. Mieli rację, najlepiej będzie, gdy zapomni. Po chwili jednak zadał dręczące go pytanie.
-Kim jesteście? Skoro mam przebywać w waszym towarzystwie, pasowałoby mi wiedzieć.

Spojrzał w jej stronę, gdyby mógł uniósł by brew.. ładnie to tak zaczepiać? Ha? Szturchnął ją i zaczepnie chwycił za pyszczo.. pociągnął i puścił.
- Jestem Naru. - Wow wow, przy Pentonie kłamać nie będzie, bo by go jeszcze zjadła za to.. ehh

Zaśmiała się cicho.-Dlaczego wstałeś? Zmierzasz gdzieś dalej?-Zastrzygła uszami.-W każdym razie jeśli masz jakieś pytania to z chęcią na nie odpowiem.. Skoro nikt nie słyszał o Panoxa, warto by nas rozpowszechnić...-Uśmiechała się, co tylko Naru mógł spostrzec.

Położyła po sobie uszy i oparła łeb o przyjaciela i leżała tak. Nie chciała się nigdzie ruszać. Dobrze jej tu było. Nie myślała, też o niczym konkretnym.
Widząc, że ten śpi szepnęła mu do ucha, że idzie rozprostować kości. Wstała i ruszyła. Wiedziała, że usłyszy ją we śnie..
/zt

Ostatnio edytowany przez Pentona (2014-12-21 14:21:46)