Gdziem ci ja spokoju miała zaznać,
tak oto mi przyszło bitwę obaczać.

Jak też w przytoczonym piśmie urzeczono, przywędrowała do tego miejsca z Świetlistej Polanki, gdzie chciała odpocząć; niespodziewanie jednak, zbyt szybko zaczęła się jakoby jakaś bijatyka. A ona tylko chciała odpocząć po wymęczającej wędrówce. Miała zaś nadzieję, że zrelaksuje się chociażby tutaj.
Stare, suche drzewo. Piękne i majestatyczne w swojej prostocie, wieku i położeniu oraz historii. Otoczone jest ono bujnawym kwieciem i kilkoma krzakami. Miejsce, które oczy przyciąga. Miejsce, które zachwyca- miejsce, które ma swą duszę.
Przybyła tu Sviétláná swym krokiem majestatycznym i uwodzącym, z oczyma pełnymi bólu i zmęczenia; i zmarłej nadziei na lepsze jutro. Usiadła powoli przy drzewie; swój wzrok nakierowała przed siebie, chociaż jej oczy nie potrafiły już nawet znaleźć punktu odniesienia, na którym mogłyby się skupić.
Zaczynała tracić siły.
Była zmęczona.

Jednak nie dawała tego po sobie poznać.

***

Czekając tak na nic, ujrzała opadające już liście. Opadały zmęczone, kolorowe, szare, zmienne, szalone, stęsknione, żałosne, wesołe. Na jej nos spadały kolejno krople anielskich łez.
Nadchodziła jesień.

Ostatnio edytowany przez Svietlana (2014-11-11 15:52:17)