-Mnie zwą Luos.- Powiedziała, po czym wróciła do gapienia się na smoka. Bez słowa podała mu tajemniczą księgę. Może on będzie wiedział, co z nią zrobić?
Gdy tylko księga znalazła się blisko Kidana, smoki na okładce poruszyły się. Cicho zabrzęczał jakiś mechanizm, małe gadzie podobizny zaczęły się ruszać. Przekręciły "pierścień". Okładka książki odskoczyła z głośnym hukiem na bok, ukazując pierwszą zapisaną stronę.
"Liber Draconis."
Pod spodem były jakieś notatki w niezrozumiałym dla gromadki języku.

Smok wpartywał się w księgę jak zahipnotyzowany. Potem potrząsnął głową, ale wciąż nie odrywał od niej wzroku. Próbował przeczytać tekst, ale jego próby spełzły na niczym.
Położył łapę na okładce książki licząc, że może wtedy zrozumie. Może.

-Nie wiem, nie chcę tu siedzieć. Za dużo tu śmierci.-mruknął i skrzywił się nieznacznie. Przynajmniej już nie odczuwał tego dziwnego czegoś w środku. Przynajmniej na razie. Helios podrapał się po karku, gdzie teraz znajdowała się olbrzymia blizna po niegdysiejszej walce z Luos. Nawet nie miał jej już tego za złe. Stało się. I koniec.
Właściwie to gdyby teraz spojrzeć na Heliosa, można by dojrzeć liczne blizny. W większości na pysku, bokach i łapach. A wszystkie rany otrzymał tutaj, w tej krainie.
Zawsze mogło być gorzej. Życie tutaj może nie było najlepsze, ale najgorsze też nie.
-Ech, jak chcecie to polujcie. Ja nie jestem nawet głodny.-mruknął, i zamachał kilkakrotnie swoim lwim ogonem.

-Jesteś smokiem, a to smocza księga. To chyba logiczne, nie?-prychnął Helios, i otworzył paszczę, aby ziewnąć. Czuł się niepokojąco wręcz spokojnie... Ech, czasem chyba jednak wolał tą swoją gwałtowność. Cała ta cisza i spokój go przytłaczały. Jak gdyby nigdy nic się nie stało.

-Mi już wszystko jedno, ale to nie jest taki znowu najgorszy pomysł.-powiedział Helios, i wziął księgę w zęby. Znowu poczuł, że zaczyna wariować. Nie okazywał tego jednak po sobie, i patrzył na resztę wyczekująco.

Ciągle spacerował niedaleko dębu. Nie można było ukryć, że mu się nudziło. Kopał kamienie, deptał małe grzyby, przyglądał się skrzydlatym wiewiórkom, zdolnym ziać ogniem... Kiedyś te gryzonie zrobiłyby na nim spore wrażenie, ale nie dzisiaj. Umierał z nudów. Użył lewitacji i uniósł się w powietrze. Rozglądnął się. Może na Wronich Szczytach znajdzie coś ciekawego? Pofrunął w stronę gór, machając przednimi łapami, jak gdyby skrzydłami.

//zt//

Kidan podszedł za pozostałymi.
Helios... nie można mu ufać. Dlaczego wszyscy współczują wariatom?
//zt./