- Hybrydą geparda, kruka i wilka a sprawcą tego czynu jest demon tengu - Odparł, po czym również usiadł i się owinął ogonem a przy tym kilka piór, które jeszcze do teraz nie wypadły w końcu uwolniły się i spoczęły na ziemi.

.

Ostatnio edytowany przez Nayceleste (2015-03-13 14:33:49)

Podniosła głowę. Mgła niemal znikła. Wyraźnie wyczuwała albo raczej słyszała jak coś w Coranie huczy. Znała te uczucie. Tak woła głód ognistej istoty. Niezauważalnie zadrżała. Niczym dusiciel zaczęła pełznąć do towarzysza. Zasyczała cicho przyglądając się dokładniej jego stanowi. Nigdy tego nie robiła lecz czasem trzeba spróbować. Ostrożnie wślizgnęła się między Cora a ziemie. Utkwiła szafirowe oczy w jego spojrzeniu. Znów niezauważalnie zadrżała. Ślepia rozbłysły fluoroscencyjnym blaskiem i zmieniły barwę na turkus-morski. Zaczęły delikatnie falować. Dziwiła się samej sobie, używanie hipnozy nie było w jej stylu. Nie była pewna czy podziała lecz przecież obserwowała to kilka razy więc trzeba wierzyć że się uda. Zadrżała...

Piekący ból przeszył jej ciało. Ogień przeniknął przez ciało i zatrzymał się dopiero na drzewie za nią. Syknęła z bólu i wściekłości. Łuska zmieniła odcień na czerń po czym rozjarzyła się. Jej skóra przypominała teraz pękniętą skorupę z pod której wypływa granatowa lawa. Zerwała się gwałtowna wichura. Podnieciła ogień a na niebie zebrały się potężne chmury. Wiatr trzaskał drzewa wokół inne wyrywał z korzeniami. Niebo przecięła błyskawica i krajobraz zalała deszczowa kurtyna. Z oczu Watr zniknęły źrenice. Zrzuciła płaszcz. Spod płach łusek które opadły ukazał się kłębiący dym. Kształtem przypominająca ogromnego węża. Jej oczy błyszczały. Duch, podniósł łeb ukazując długie rogi. Syczała. Syczała na życie, syczała na płomień, syczała na śmierć, syczała wraz z wiatrem i deszczem. Nieposłuszna całemu światu.

Deszcz zatrzymał się nagle. Po prostu stanął  jakby zatrzymano czas. Krople szybko zaczęły kształtować orła.  Ten pochwycił kobrę i zaczął nią szamotać w wodnych szponach. Duch już nie przyglądał się walce drapieżników. Przed nim tworzyła się ogromny kłęb wirującego powietrza. Syczała a powietrze wraz z nią. Tworzyli odwieczną symfonie dźwięków. Kula ruszyła w stronę Cora napierając na czaszkę. Wokół panował chaos. Wiatr wyrywał drzewa. Ogień pożerał wszystko co przed nim nie umknęło. Deszcz jak mini bomby spadał z nieba na płomienie sycząc gniewnie gdy w niego wpadał i wywołując kłęby dymu. Gdzieś na bardzo odległym niebie widać był zorze poranną i wschodzącą jutrzenkę.

Każdy ruch wykonywał instynktownie. Nie dostrzegł kruków. Dym i płomienie skutecznie mu to uniemożliwiały. Dostrzegł je dopiero gdy było za późno by odeprzeć skutecznie atak. Duch zatańczył, wykonując uniki przed większością ciosów. Jednemu nie umknął. Ptak przebił skrzydło, te jednak zaczęło się regenerować. Syknął a burza wraz z nim.  Odepchnął od siebie dym. Zawahał się. W tym czasie kruki na nowo rozpoczęły atak. Syknął, potężny powiew poderwał go do lotu. Zniknął na chwile w chmurach. Po chwili zanurkował, a wraz z nim trzy potężne wodne jastrzębie. Atakowały płomienie. Wyparowywały a z pary i dymu którą pozostawiły tworzyły się kolejne i tak w kółko. Syczał wiatr, syczało niebo, syczał deszcz. Duch wyszarzały zęby. Śpiewał wraz z niebem.

Wykonał w powietrzu piruet. Oczy błyszczały złowrogo. Uśmiechał się. Przyglądał się wycelowanej w niego kuszy. Jak za dawnych lat. Wtedy było ich tysiące, wszyscy krzyczeli w przerażeniu. Kobiety i dzieci uciekały, niebo grzmiało. I... co wtedy, czemu nagle się skończyło. Uśmiech znikł, syknął wściekle. Odpędzili go! Płomienie, płomienie one mu przeszkodziły! Wypędzili go światłem i ogniem! Syczał. Bełty ruszyły. Już miał wykonać unik gdy... Nie, wtedy było tak samo! Ogień ma długie łapy, trzeba walczyć w zwarciu. Odwrócił się nagle. Potężnym machnięciem ogona przeszył dusze demona tengu. Pozlepiana dusza zadrżała. Nie wyrwał jej, tylko przeszył tak samo jak przeszył go bełt ognistej kuszy. Grzmot.

Syknął. Płomienie przeszyły ciało. Prawe skrzydło odrętwiało. Następną salwę odbił powietrzną tarczą. Duch poczuł znudzenie i zmęczenie. Ogień skutecznie przerwał myśli, łamał harmonie dźwięków. Nienawidził. Płomienie zawsze przerywały zawsze. Od zawsze nienawiść od zawsze walka. Kiedyś żyliśmy w ciemności a one bawiły się płomieniami w powietrzu. Jednakże teraz i my królujemy na niebie! A smoki nie wciąż nie dosięgają nas w wodnych odmętach! Jesteśmy lepsi! Pokonamy je, istoty płomienia. Pożremy dusze zbawimy jak ćmy. Zanurkował, skrzydło nie przeszkadzało, liczyło się tylko wyrwanie i zniszczenie płomieni, wystarczyło tylko wyrwać tak ja to robiło się zawsze. Duch zbliżał się do demona nie bacząc na płomienie. Śpiew burzy rozbrzmiewał.

__________
Bo mówię o duchu. (No trochę myli mi się z inną postacią) Chyba sobie ułatwię. W wewnętrznej formie nie ma podziału .
-----
Nie trafiła. Wylądowała obok. Zaczęła się cofać. Wciąż sycząc, zaczęła gryź swoje łuski jakby nagle straciła zainteresowanie walką. Oderwała kawałek skóry, zrzucanie jej nigdy nie należało do jej ulubionych zajęć. Burza ucichła, Watriss wyglądała już bardzo naturalnie poza tym że zrywała sobie skórę pod którą kryła się nowa lśniąca łuska. Nie patrzała już na Cor'a. Zresztą niezbyt pamiętała co się przed chwilą wydarzyło. A skóra tak swędziała że nawet płomienie nie miały prawa jej przeszkodzić. Zmęczyła się, a zmęczenie często przegania największe strachy.
//Doublepost.