Gąszcz i krzewy przestały się pojawiać, a czyste, granatowe niebo pokryte było wieloma gwiazdami. Naisa zaczęła szukać jakiejś przytulnej nory, gdzie mogliby się schować. Kiedy obeszła kilka razy polanę, jej oczom ukazała się mała jama pod drzewem - O, i mamy jamę. Trzeba ją tylko pogłębić i zrobić jakiś spory tunel pod ziemią.- rzekła. Naisa bez czekania na odpowiedź zaczęła intensywnie kopać norę. Po kilku minutach było widać jakiś mały efekt. Jak tak dalej pójdzie i towarzysze się do niej przyłączą, to w kilka godzin powinni wykopać jamę. Tunelami zajęliby się kolejnego dnia.

Ostatnio edytowany przez Moyo (2014-11-12 06:34:26)

Helios od razu przyłączył się do pracy. Kopał bez opamiętania, ciągle pogłębiając jamę. Nie odzywał się, bo nie miał nic do powiedzenia. Może przez to "rozchodzi" zakwasy po walce. Oczy basiora świeciły, co ułatwiało trochę kopanie. Nigorich umiał kopać dobre jamy i norki, bo zimę zazwyczaj przesypiał. A przynajmniej znaczną jej część.

Naisa zobaczyła efekt pracy. No, ładnie, ładnie. Nora była na tyle duża, że każdy swobodnie mógł się tam zmieścić. Teraz wilczyca zajęła się za kopaniem trochę mniejszej nory, skoro nie było jeszcze tak ciemno. - Może ja pokopię tą norę, a wy bierzcie się za drugą większą i kolejną. Kiedy zrobi się ciemno to idziemy spać, a dokańczamy jutro. Wilczyca chciała zrobić tunele w norze, aby była przestrzenna i wygodna. Do niektórych przedziałków zanosiłoby się jedzenie, a w innych by się spało. Taka nora na wzór mrowiska.

Ostatnio edytowany przez Moyo (2014-11-13 06:17:33)

I tak kopali, i kopali.... Aż w końcu minęła godzina i księżyc już na dobre zagościł na niebie. - Basta. Skończyliśmy kopać, jutro zrobimy ostatnią norę. Dobra robota.- powiedziała Naisa, trochę zaspanym już głosem. Otrzepała się z ziemi i kurzu, a po chwili podreptała po szukanie materiałów na posłanie, aby było ciepło i przytulnie. Kiedy tak kilka razy okrążyła polankę, natknęła się na małą, siano- podobną kupę. Wzięła miękki materiał i zaniosła do jamy. Nie wiedziała, jak się tu znalazł, ale prawdopodobne jest to, iż kiedyś było to gniazdo ptaków. Kiedy doszła do nory, umościła materiał po całej jamie i jednej, większej norze wykopanej przez Yashir'a. - Ta mała będzie na zapasy.- rzekła, moszcząc dość dużą ilość siana. Naisa miała wszystko rozplanowane w głowie. Będą codziennie polowali, skóry zwierząt będą gromadzić w jamie aby było przytulnie, mięso i jadalne kości będą gromadzić w mniejszej norze. Perfekcyjnie! Kiedy już wszystko wymościła, położyła się i na koniec podzieliła się planem z towarzyszami. - Codziennie będziemy polowali. Skóry zwierząt będziemy tu gromadzić, aby było przytulnie, a mięso gromadzić w tamtej, mniejszej jamce. O, jeszcze zapomniałam! Pójdę po tamten głaz i przykryję nim jamę, aby nikt się do niej nie dostał. Wilczyca wstała i z trudnością przyczołgała jakże ciężki kamień. Na pewno żaden niebezpieczny stwór nie dostanie się do ich nory. Przykryła nim norę i ułożyła się. Ziewnęła i popadła w sen. - Dobranoc.....

Noc. Naisa nie wiedziała, czy ktoś śpi, czy nie - i wcale jej to nie obchodziło. Kiedy po kilku godzinach mała jasność wtargnęła do jaskini, Naisa gwałtownie podniosła głowę, a na jej pysku umalował się uśmiech. - To dziś... To dziś!- podniosła się z wygodnego posłania. To dzisiaj był wyjątkowy dzień - jej jedenaste urodziny. Może to właśnie w tym wieku nauczy się latać... Kto wie. Otworzyła kamień i nawdychała się świeżego powietrza. Po chwili, jakby nigdy nic, weszła do nory i zaczęła kontynuować swą robotę - już ostatnie pomieszczenie w norze. Kopała swoimi małymi łapkami rozmyślając, czy Helios pamięta o jej urodzinach.

Helios otworzył ślepia. Chciał wstać, ale był zbyt skostniały z zimna. Bolały też zasklepiające się rany. Z cichym jękiem przeciągnął się, i machnął ogonem. Wzrokiem odszukał Naisę, i posłał jej ciepły uśmiech. Czuł, że dzisiaj jest jakiś ważny dzień.

Yashiro wtedy poczuł się trochę nie zauważony przez białą wilczycę, więc bez żadnego słowa wyszedł z wykopanej nory i poszedł do pobliskiego dużego kamienia i usiadł na nim, na razie nie zwracał uwagi na dwa wilki.

Spojrzała zdziwiona na opiekuna. A tam, niech idzie. Kiedyś wróci. Gdy połknęła kilka obrzydliwych glizd, oblizała pysk i usiadła przed jaskinią. Po chwili postanowiła iść w ślad za opiekunem, więc potruchtała przez gąszcze.
//zt//

Ostatnio edytowany przez Moyo (2015-01-20 20:03:05)

//Aletheia//

-Dziękuję.-powiedziała cicho, i oparła łeb na grzbiecie ogiera. Cisza i spokój. Czy nie tak powinno być od początku? Siedzieć, i cieszyć się własnym towarzystwem. Aletheia przymknęła oczy, i wtuliła pysk w grzywę pegaza.
-Dlaczego mnie wtedy broniłeś? Mogłeś ratować siebie. Oczywiście jestem wdzięczna, ale zawsze za pomoc ktoś żądał czegoś w zamian. Ty nie.-powiedziała, nie otwierając nawet oczu. Było dla niej niezrozumiałe, że Mituso bezinteresownie jej pomaga i towarzyszy. Ale... Czy tak nie jest lepiej? Po prostu żyć w spokoju i harmonii. Niska cena za szczęście.
Szczęście powinno wyglądać właśnie tak. Po prostu siedzieć. Słowa są zbędne, da się rozumieć i bez nich. Siedzieć, i cieszyć się sobą. Być wolnym, i nie zwracać na nic innego uwagi.
Czy tak to ma wyglądać?

//Aletheia//

-Och, wszystkie jednorożce są piękne. Znaczy, tak myślę, bo Jeremy był chyba jedynym, którego widziałam...-powiedziała, i otworzyła oczy.
-Sama nie wiem. Pamiętam niewiele, ale w lesie z którego pochodzę, jest zawsze wiosna. Czasem chciałabym tam wrócić.-odparła, i uśmiechnęła się nieznacznie.