Samanva warczała. To coś było ogromne! Nie było nawet mowy o walce, ucieczce na drzewo też. Kotka rozejrzała się, rzucając krótkie spojrzenie Luos i Tayowi. Potem odwróciła głowę w stronę ogromnej pantery.

Przyszedł tu. Coś przyciągnęło go w to miejsce, jednak nie spodziewał się, że spotka tu Samanvę, Luos i Taya. Jednak zauważył ich, a zaraz potem spostrzegł wielką panterę. Najwyraźniej nie podobało jej się towarzystwo dziwnych stworzeń, bo warczała na nich wściekle. Bernat stanął z boku i przypatrywał się sytuacji.

Czarna patrzyła tylko ze spokojem na panterę. Nie bała się jej, jeśli kot zaatakuje, odskoczy. Wpatrywała się tylko w ślepia wielkiego kota. Była gotowa na wszystko.

Pantera spojrzała na czarną. Najwyraźniej się jej nie bała. Nie zdziwiło ją to. Usiadła i cicho mruknęła. Uśmiechnęła się wrednie.
- To słodkie. Uważasz, że jesteś taka potężna? Bo zachowujesz się, jakbyś była jakimś bogiem.
Podeszła do niej, patrząc prosto w jej ślepia. Stała teraz kilka centymetrów przed waderą.

Spojrzała na czarną zimnym wzrokiem i usiadła trochę dalej, jakby odechciało jej się walczyć.
- Posłuchaj no. - mruknęła w stronę wadery. - Nawet, gdybyś bardzo chciała, nic mi nie zrobisz. Widziałam Twoją walkę z tamtym wilkiem, czy Bóg wie czym on był. Widziałam wszystko, odkąd tu jesteście. On przegrał, bo nie umiał dobrze walczyć. Ja ćwiczyłam wiele lat, więc nie radzę Ci mnie wkurzać.
Pantera machnęła ogonem i wstała.
- Daruję Wam życie... - zwróciła się do istot, które się jej bały - ...jeśli się stąd szybko wyniesiecie.
Spojrzała na Samanvę. Jeśli myślała, że dzięki temu, że jest mała, uniknie jej ataku, to była w błędzie. Tak samo, jak Tayukino nie zdoła użyć swojej mocy, nim niebieskooka zaatakuje. Ale wilczyca... Wilczyca również nie miała z nią szans. Tak samo, jak reszta. Odwróciła się i znów machnęła ogonem na znak, żeby nieproszeni goście się stąd zmywali, inaczej będzie źle. Przeskoczyła przez krzaki, a gdy istoty myślały, że pantera już sobie poszła, ta schowała się nieopodal w krzakach i ich obserwowała, gotowa do ataku, kiedy jednak nieznajomi postanowiliby zostać.

Pantera wyszła, po czym zaczęła się śmiać z czarnej.
- Hahahahaha!
Znów wypełzła z krzaków.
- To było zabawne. - powiedziała, po czym warknęła. - Ja mam się was bać? Przestań, nie rozśmieszaj mnie. Poza tym, gdyby były tu inne pantery, na pewno byś je wyczuła. To MOJE terytorium. Na początku chciałam darować Wam życie, ale skoro nie chcecie...
Zamachnęła się i uderzyła czarną. Mimo tego, że jest silniejsza od wilczycy wiedziała, że nie pokona jej jednym ciosem.

Zastrzygła uszami i odwróciła głowę w stronę Bernata. Powoli zaczęła się cofać w jego stronę. Rzuciła szybkie spojrzenie norce, na której wykopanie poświęciła tyle czasu. Cóż, teraz nie będzie z niej już użytku. Samanva pobiegła w stronę przyjaciela.

Czarna odskoczyła, pazury pantery tylko lekko drapnęły ją w policzek.
-A więc jednak Ci przeszkadzamy. Dziwne, tym bardziej, że jesteśmy tylko "malutkimi zwierzątkami", które niechcący wtargnęły na Twoje terytorium. To tak, jakbyś wyganiała stąd... Wiewiórkę, albo ptaki.- Uśmiechnęła się pod nosem, po czym  wyprostowała się. A proszę, niech kot atakuje. Luos była gotowa, miała już plan.

Tayuki obejrzał się za siebie. Zobaczył Bernata siedzącego nieopodal. Zaczął się cofać, aż znalazł się obok niego.
- Gdzie Samanva? - szepnął cicho.
Spojrzał na panterę. Dobra, może weszli na jej teren, ale nie wiedzieli o tym. Mówiła, że Luos zachowuje się jak niezniszczalna istota. Wcale nie. To pantera się tak zachowywała.

Mimo, że poczuła, jak Fangtail ją uderzył, nie bolało ją to. Obróciła się i uderzyła go ogonem, rzucając o drzewo. Cały czas obserwowała czarną, nie przejmowała się innymi. Ona była... inna. Czuła, że jest potężna prawie tak samo, jak ona. Uśmiechnęła się.
- Ah, jednak się pomyliłam. Wcale nie jesteś taka słaba. Większość się mnie boi, a na myśl o walce ze mną ucieka... Ale ty nie. Ty jesteś inna. Nie mam zamiaru z Tobą walczyć, bo mimo, iż jesteś niewielka, jesteś silna.
Pantera spojrzała na Fangtaila, później na Muuri'ego w krzakach... Ale gdzie była kotka? Musiała się gdzieś ukryć, kiedy walczyła z czarną. Tchórz.
Ponownie zerknęła na waderę. A niech sobie będą na jej terytorium, o ile tylko zdołają przetrwać. Niebieskooka odwróciła się, mruknęła coś pod nosem i zniknęła za drzewami.