Kiedy kot uciekł na drzewo, wciąż obserwował go pomiędzy liśćmi. Jednak po chwili zainteresował się drugim kotem. Uważnie obserwował każdy jego ruch. A raczej jej, gdyż po jej ruchach zdolny był stwierdzić, że jest to kotka. Mimo to, gdy znów usłyszał szelest liści przy drzewach, gwałtownie odwrócił głowę. Powoli podszedł w kierunku chowającej się kotki, nie spuszczając z niej wzroku.

Helios spojrzał na kotkę nieobecnym wzrokiem. Chyba mu odbija... Chociaż sam nie wiedział dlaczego. Może za dużo energii ma w kuli? Mało prawdopodobne. Kula zaświeciła jaśniej, jakby w akcie protestu, ale za chwilę znów przygasła. Hmpf. Heliosie, nie wiesz w jakim okropnym błędzie jesteś. Nie. Nie może temu ulec. Nigorich gwałtownie szarpnął się do góry, nie zwracając uwagi na podopieczną. Znów popatrzył na otoczenie, tym razem już przytomnie. Jego ogon drgnął nieznacznie, po czym rogacz zastrzygł uszami. Warknął na koty.

Nie wiedząc o całej sytuacji przybiegła właśnie tu... Kiedy usłyszała inne zwierzęta natychmiast się zatrzymała strzygąc uszami. Błagała by nie było jej słychać... Zamachała ogonem i obejrzała się na towarzysza... Jej nastrój nagle się zmienił. Z pogodnej łani zmieniła się w melancholijne, dziwne i zamknięte w sobie stworzenie. Zrobiła krok do przodu.. ale od razu cofnęła się o dwa.

Chwilę potem między drzewami pojawiło się delikatne światełko, a zaraz potem postawny Naru. Widząc inne zwierzęta nie zmienił się ani trochę.. no może poza potrzebą bronienia swojej rodaczki. W końcu jeden gatunek nie.. Zatrzymał się może krok przed łanią, stuknął ostrzegawczo kopytem. No cóż, jego poroże było sporawe i w wielu miejscach ostre, więc zwierze raczej nie chciałoby się na nie nadziać.

Momentalnie przestał warczeć. Coś w myślach przekonało go, że nie może skrzywdzić kota. Znów na myśl przyszła mu Gato, choć to wspomnienie nie bolało go już aż tak bardzo. Uspokoił się, sierść przestała "stać na baczność", a w jego oczach znów pojawił się przyjazny błysk. Spojrzał przepraszającym wzrokiem na kotkę.
-Wybacz za tamto, coś we mnie wstąpiło. - mruknął cicho.
Po chwili zauważył dwa jeleniowate. Jednak nie były to zwierzęta, jakie często widywał. Zamiast głowy miały... czaszkę? Ciekaw był jak te stworzenia funkcjonują bez oczu. Chyba, że mają je gdzieś indziej. Bernat usiadł i przypatrywał się w spokoju zwierzętom.

Helios odpuścił jeleniom brak ruchu. Albo zaatakują, albo zwieją. Ewentualnie tu zostaną. Nigorich zmarszczył gniewnie brwi, ale to była jego jedyna oznaka złości. Jego ciało było przygotowane do ataku, ewentualnie obrony. Kual energii mignęła, ale Helios nie usłyszał żadnego głosu. Cholera, co one tam knują? (Tak, głosy są cicho to Helios już jakieś teorie spiskowe ;-;).
-Mam zapytać jeszcze raz?-upiorny wygląd kopytnych na wilku nie robił wrażenia. Widział już gorsze istoty.

Czerwonooka zerknęła na jeleniowate. Jakaś iskierka mignęła w jej oku. Jakby... Przebłysk pamięci? Słudzy śmierci. Te dwa słowa kotłowały jej się w głowie. Lekko potrząsnęła łbem, po czym wstała i zbliżyła się do dziwnych stworzeń.
-Czaszkogłowi. Witajcie.- Popatrzyła na nich. Nagle poczuła się taka malutka...

Czarna popatrzyła na Nigoricha. Podeszła do niego powoli.
-Nie ruszaj się.- Spojrzała na kulę światła. Jej oczy lekko błysnęły. Coś było nie tak... Zbliżyła łapę do kuli. Widać było, że przy pazurach Luos gromadziło się coś w rodzaju... Dymu?

Śmierć poczynała wisieć w powietrzu. Każdy był w tej chwili wisielcem.
Jednak nie do końca. Istoty tudzież zebrane pomykały ku sobie niczym strzały do celu, niczym dżuma, niczym chandra. Wszystko gnało ku sobie niczym husaria na turków, niczym zdobycz na ofiarę, niczym noc goniącą dzień. Śmierć zaczęła się już łasić za trawami, niby, miłości.
Już jej kroki zaczynały być powolniejsze, zaś wzrok coraz mniej dumny i pyszny. Na swoim karku czuła ślepia owych demonów tudzież zebranych; warkot przyprawiał jej myśli o pewien strach o własne życie. Raz nawet słyszała jakby, że ktoś mówi do niej. Jednak ona tylko odwróciła do źródła dźwięku swój łebek, a jej oczka modre mówiły za nią same.
A w ślepiach nigoricha obaczyła ona zadumę, szaleństwo, obłęd.
Wtem poczęła iść szybciej, jednakże niebawem zatrzymała się, ponieważ sytuacja złagodniała; a stanęła majestatycznie, jeszcze majestatyczniej niż wcześniej; niczym posąg, z klasą, elegancko, patrząc nań wzrokiem jakoby pożegnalnym.
Dziać się poczynały dziwne rzeczy.
Powoli poczęła podążać w stronę krzewów, w stronę wyjścia.

- Gdziem przyszła, by miłość obaczyć
takom obaczyła, jeno śmierć obaczyć.

z.t.

Ostatnio edytowany przez Svietlana (2014-11-06 16:13:28)

Patrzyła na to wszystko.. Ponownie nastawiła uszy. Potrzepała głową. Czuła, że jest coś nie tak. Przejechała wzrokiem po okolicy. Uniosła lewą, tylną nogę, w której ją coś zaczęło kłóć. Spojrzała na "Morta" i podeszła do niego. Następnie popatrzyła na czarną waderę. Jako jedyna powitała ich. Stuknęła porożem panoxa i kiwnęła w stronę w jej mniemaniu agresora.